Μόνο έτσι δεν θα χαθεί η χρονιά

Οι τραυματισμοί στον Ολυμπιακό φέτος είναι πλέον καθημερινότητα. Ούτε σε ένα παιχνίδι δεν έχει χρησιμοποιηθεί η βασική ενδεκάδα. Ακόμη και στην περίοδο της προετοιμασίας υπήρχαν απώλειες και κενά.

Την μια είχαμε τον Ντάρμπισιρ, την άλλη τον Γκαλέτι. Μετά ήρθε ο Μαρέσκα και δεν πρόλαβε να καταλάβει που βρίσκεται. Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Ο Τοροσίδης, ο Γκαλίτσιος, ο Ζαιρί, ξανά ο Γκαλέτι, ξανά ο Ντάρμπισιρ, να και ο Ντιόγκο, ο Λεντέσμα, ο Ντουντού, ο Λεονάρντο...
Πραγματική επιδημία χτύπησε φέτος τον Ολυμπιακό. Και δεν ξέρω άν και στην περίπτωση που είχαν αποκτηθεί επιθετικοί και μέσοι που χρειάζονται στην ομάδα από το περασμένο καλοκαίρι, άν λέω, θα τους είχε ο Ζίκο τώρα στη διάθεσή του...
Δεν ξέρω τι συμβαίνει, όπως δεν ξέρετε και σεις. Ολος ο κόσμος αγιαυτό το πράγμα βασανίζεται και δεν έχει καθόλου άδικο. Ομως αυτό που σκέφτομαι τις τελευταίες ημέρες είναι άλλο. Εντάξει λέω, κάποια στιγμή θα γυρίσει ο Ντιόγκο. Και ο Τοροσίδης και ο Γκαλέτι με τον Λεονάρντο. Κάποια στιγμή και ο Ντάρμπισιρ... Ομως για πόσο;
Η χρονιά φέτος είναι μουτζωμένη. Η άν θέλετε στραβή από την αρχή. Οι παίκτες πλέον δεν έχουν αυτοπεποίθεση πως θα πάνε καλά. Περιμένουν ανά πάσα ώρα και στιγμή να συμβεί το κακό. Λες και τους έχουν κάνει μάγια, όπως αυτός ο «μάγος» Πεπέ στην Ισπανία με τον Κριστιάνο Ρονάλντο..!
Δεν ξέρω επαναλαμβάνω πως μπορεί το ιατρικό τιμ να περιορίσει αυτό το κακό. Ολοι ξέρουν ότι θα επιστρέψουν οι τραυματίες. Κανείς όμως δεν είναι σε θέση να ξέρει για πόσο καιρό θα τους έχει στη διάθεσή του ο προπονητής. Και αυτό είναι το χειρότερο που έχει συμβεί. Μη ψάχνεται για λόγους, αιτίες και υπαίτιους. Το θέμα είναι ότι έτσι έχουν τα πράγματα και μόνο με την απόκτηση πέντε τουλάχιστον «γερών» παικτών τον Ιανουάριο μπορεί να βγει η χρονιά. Πέντε τουλάχιστον!